Prolog

   Najpierw słówko do wcześniejszych czytelniczek. Wasze komentarze nadal znajdują się pod postem, więc jeśli się wam nie chce to nie komentujcie po raz drugi. Natomiast zalecam, abyście przeczytały tekst, ponieważ zaszły w nim zmiany.


- Zastrzel go! - rozległ się głos bruneta. Znajdowaliśmy się w ciemnym zaułku, gdzie leżał skulony, ledwo oddychający człowiek.
   - Co? Dlaczego? - W odpowiedzi na moje pytanie, spotkało mnie karcące spojrzenie chłopaka. Niemal niezauważalnie skinęłam głową i odbezpieczyłam pistolet, który trzymałam w ręce.
   Wycelowałam w mężczyznę. Chwilę później do moich uszu wdarł się ogłuszający dźwięk wystrzału.
   - Jesteś gotowa. - Po raz ostatni usłyszałam głos towarzysza.

***

   Nie wiedziałam na co miałam być gotowa. Nigdy nikt nie mówił mi, co będzie później. Była tylko przeszłość i ciężkie grzechy. Niedługo przekonam się na co (nie) jestem gotowa.

***

   - Przyrzekam wierność i lojalność, bezinteresowność i wykonywanie bez emocji powierzonych mi zadań. - Powtórzyłam słowa bruneta, który kazał mi zastrzelić człowieka w zaułku. Czekałam na jedno: wyjaśnienia. Wygląda na to, ze będę musiała jeszcze trochę poczekać.
   Chłopak, który oznajmił mi, że jestem gotowa, wziął mój nadgarstek i nakreślił palcem jakiś symbol. Uważnie przyglądałam się jego każdemu ruchowi.
   Poczułam ukłucie w sercu. Złapałam się za bolące miejsce, ale ból narastał z każdą sekundą. Mimowolnie upadłam na lodową podłogę, zamykając oczy.

***

   Ból minął i zostało tylko dziwne uczucie zmiany. Nadal leżałam i było. mi zimno. Otworzyłam oczy. Przez chwilę nie mogłam nic zobaczyć, ponieważ obraz był zamazany i rozdwojony.
   Znajdowałam się w znajomym, ciemnym zaułku.
   Krzyknęłam najgłośniej jak. potrafiłam i rozejrzałam się za zwłokami mężczyzny, ale nic nie dostrzegłam.
   Usłyszałam kroki. Po kilku sekundach ujrzałam chłopaka mniej więcej w moim wieku, który zdyszany patrzy na mnie swoimi niesamowicie zielonymi oczami, w których odbijało się światło księżyca.
   Mimowolnie podniosłam dłoń i wycelowałam w niego. Moje nogi same ruszyły do ucieczki, a ja nie wiedziałam co, jak i dlaczego to zrobiłam.

***

   Biegłam przez jakiś czas i... zmęczyłam się. Chwila! Przecież ją się nie meczę! Nigdy. Mogłam biec w nieskończoność i nie miałabym nawet zadyszki, a teraz?! Stanęłam i rozejrzałam się dookoła. Byłam chyba w parku.
   Usłyszałam dźwięk dochodzący spomiędzy drzew. Odwróciłam głowę w tamtą stronę.
   Spomiędzy nich wyszedł chłopak nieco wyższy ode mnie.
   Podchodził coraz bliżej, a ja nie mogłam się ruszyć. To było miażdżące uczucie. Z całej siły pragnęłam biec. Uciec jak najdalej.
   Chłopak był na tyle blisko, że mogłam dostrzec jego oczy. W przeciwieństwie do oczu chłopaka z zaułka, jego oczy były martwe i w lodowato-zimnym odcieniu niebieskiego. Rozpoznałam go od razu. To on nakreślił ten dziwny symbol na moim nadgarstku.
   Dopiero teraz przypomniało mi się o ręce. Podniosłam ją do góry i obejrzałam. W miejscach dotkniętych przez bruneta pozostał niebieski ślad.
   - Gdzie jestem!? Zabierz mnie do domu! - krzyknęłam zła na niego, że jestem taka bezradna.
   - Jestem Gabe. - Powiedział tak, jakby to miało mi wszystko wyjaśnić. Patrzyłem na niego z wyczekiwaniem. Wyglądał na o wiele starszego ode mnie. Odchrząknął.- będziesz wypełniać polecenia jakie ci dam. Teraz Ziemia jest twoim domem, Louello. Rusz, że się! Czy wyjaśnisz sobie wszystko sama?

《***》

Zgodnie z rozkładem - prolog. Jak wam się podoba? Trochę nie typowy początek, ale obiecuję, że wszystko wkrótce się wyjaśni. Postacie Lou i Gabe pojawią się w odpowiedniej zakładce najpóźniej jutro, więc zapraszam do ich przeczytania.

Pozdrawiam

*Lou*